Μικρή εξομολόγηση......
Μικρή εξομολόγηση…..
Κάνοντας ένα rewind σε μηνύματα που μου έχουν στείλει φίλοι βρήκα μια μικρή «εξομολόγηση»!!! Ήμουν σίγουρη ότι θα την έβρισκα, μετά την δημοσίευση του άρθρου για τις σχέσεις βασάνιζε το μυαλό μου ότι υπήρχε κάπου εκεί. Ένας άνθρωπος ερωτευμένος που δεν μπορούσε να εκφραστεί γιατί φοβόταν την απόρριψη ……Λάθος!!!
Όταν δεν λες τι νιώθεις θα μείνεις για πάντα με τον φόβο ,με την δειλία και την απόρριψη!
Ναι τα συναισθήματα πρέπει να εκφράζονται με οποιονδήποτε τρόπο.
« Είμαι ερωτευμένος» έγραφε ο φίλος και δεν πίστευα αυτό που διάβαζα …..
«Δεν μπορώ να της το πω» και η απάντηση μου ήταν
«Πάρε μολύβι και χαρτί και γράψε όσα νιώθεις…..»
Και ιδού τα αποτελέσματα:
«Τα μάτια της... Αχ! Εκείνα τα μάτια... Δεν καθρέπτιζαν απλά την ψυχή της, όχι...
Ένα μισογκρεμισμένο τείχος ήταν μονάχα, υψωμένο πριν το μέσα της, ίσα ίσα για να ξέρεις ότι υπάρχει εκεί στο βάθος κάτι σαγηνευτικό...
Έστεκε όμως με θεμέλια γερά, ώστε να μην μπορέσεις άλλο να γκρεμίσεις, μια τόσο επιτηδευμένη έκθεση της ψυχής και ταυτόχρονα μια κάλυψη ασφαλής και αναγκαία.
Μπορούσες να δεις πίσω από αυτό το τείχος, αλλά όχι να αγγίξεις.
Μπορούσες να φανταστείς τι κρύβεται σε αυτή την άβυσσο, αλλά όχι να το νιώσεις.
Πόσο μυστήριο μπορεί να έκρυβε άραγε;
Πόσα κομμάτια του μυαλού θα έπρεπε να ενώσεις για να κατανοήσεις τον κίνδυνο που ελλοχεύει;
Και πόσο -αλήθεια- αυτή η ημιδιαπερατή ματιά ήταν ικανή να σου φωνάξει «φύγε»;
Το τείχος... Αχ! Εκείνο το τείχος... Να μπορούσα έστω να το δω να καταρρέει ολάκερο για μια στιγμή μονάχα. Κάθε φορά που εκείνη άφηνε λίγο φως να περάσει από πάνω του, ένας μικρός παράδεισος θαρρείς πως πρόβαλλε μπροστά σου. Λες και η ίδια η ζωή σου αποκάλυπτε το μυστικό της κι ήσουν με μιας σίγουρος ότι βρίσκεται εκεί.
Εκείνο το μικρό όραμα που δίνει νόημα στην ύπαρξή σου, εκείνη η φωτιά που περιμένεις να σε κάψει για να νιώσεις ζωντανός, εκείνη η ακραία βεβαιότητα ότι οδεύεις στην απόλυτη καταστροφή κι όμως αγνοείς κάθε προειδοποίηση. Και τότε ευθύς ξυπνούσε η καρδιά.
Αχ! Η καρδιά... τότε ήταν που ξεφώνιζε: «Θεέ μου, κάνε να μην ανοιγοκλείσει τα βλέφαρά της για λίγο μόνο, άσε με να μάθω την αλήθεια της και ας χαθώ. Άσε με να μπω στον κόσμο της και ας καώ. Άσε με να πεθάνω για να ξαναγεννηθώ. Άσε με αγγίξω και να νιώσω πέρα από το ορθωμένο τείχος της ψυχής, ξέρω ότι οδηγούμαι στο κενό, αλλά άφησε με να πληρώσω».
Η καρδιά... Αχ! Η καρδιά... Αυτή πάντα οδηγεί αυτά που ο νους φοβάται να δαμάσει. Ευλογημένος ο πόνος του μισού έρωτα κάθε που μας καίει στην αιωνιότητα της στιγμής.
Αλλά κάπως έτσι δε γίνεται συνήθεια κι ο πόνος;»
Ερωτευθείτε , μην περιμένετε γιορτές του έρωτα για να μιλήσετε στον σύντροφο σας. Δείξτε του κάθε μέρα ότι τον ερωτεύεστε πιο πολύ από την προηγούμενη και αφήστε το αυτό να γίνει μέρος της ζωής σας.
Αγαπήστε για να αγαπηθείτε.
E. L.